میرا، نقدی اجتماعی

پیش نوشت: فکر اینکه میرا بیشتر نقدی است اجتماعی تا سیاسی را دوستی مطرح کرد، که بی تاثیر نبود در ادامه‌ی خواندن کتاب. خبر ندارم که این دوست محترم وبلاگ می‌نویسد یا نه. به هر حال ایده‌ی اصلی این نوشته را آقای "پ" داده است. ممنون.

نویسنده باید توانمند باشد تا بتواند داستان‌های تخیلی که دنیای ناموجودی را مطرح می‌کنند، باور پذیر جلوه دهد. دنیایی نه با آدم‌های آهنی و ماشین‌های پرنده، که با جامعه‌یی که می‌شود نشانه‌هایش را در همین اطراف دید.
دنیای تصویر شده در میرا، خیلی از دنیای کنونی ما دور نیست. نه فقط در ایران بلکه در تمام دنیا. خیلی هم لازم نیست دور برویم، وبلاگ. کمی دقت کنیم، نوشتن روزمره‌ها در وبلاگ درست مثل نوشتن در میراست. هر کسی می‌تواند از پشت شیشه‌ها زندگی‌مان را ببیند و بفهمد.
یا باز بودن روابط آدم‌ها، به صورت خاص س-ک-س گروهی، نشانی است از نفی انتخاب. اینکه این روزها، شاید بیشتر در ایران و به دلیل محدودیتی که سرکشی را به ارمغان آورده، در صد بالایی از آدم‌ها چندین پارتنر جنسی دارند و معتقدند در غیر اینصورت محدود هستند، حرکتی است به سمت محروم نکردن دیگران از وجود یکی.
برنامه‌های تلویزیونی که با دوربین به زندگی آدم‌ها سرک می‌کشد، و میزبان به ناچار همراه می‌شود با خندیدن آدم‌ها، داستان‌های خنده‌داری است که در میرا مردم را به زور می‌خنداند.
هر روز ما کم نقاب بر صورت نمی‌زنیم، اگر در میرا، آدم‌ها فقط یک نقاب خنده دارند، پیش می‌آید که ما با دلی شاد صورتی غمگین داریم برای همدردی و با دلی اندوهگین می‌خندیم برای همراهی و در گروه بودن.
جامعه دوست دارد که همه را وارد بازی دوست داشتن همه بکند. همدردی را در هر شرایطی طلب می‌کند. اگر بلایی برای کسی پیش آید، جامعه انتظار دارد که کارهای ناخوشایند را فراموش کنیم و وانمود کنیم که درد را می‌فهمیم.
میرا، بزرگ شده‌ی زندگی شلوغ و درهم ماست.

پی نوشت: من از میرا، چیزی نخوانده بودم و نشنیده بودم. چند وقت پیش قدم می‌زدم در نشر چشمه که طرح جلد عجیبش نظرم را جلب کرد، سیاه در زمینه‌ی قرمز، و نام مترجم را که دیدم، لیلی گلستان، شک نکردم در خریدن کتاب.