"نوشتن شور عاشقانه ایست، لحظه ایی که در اون من با من فاصله نداره و نفس حکومت مطلق داره" نقل از فیلم پری
پنج شنبه 15 دی ماه 1384 در روزنامه همشهری، صفحه تماشا مطلبی راجع به دی جی سالینجر به نام "نوشتن در مه" به قلم خانم مینوزنده رود نوشته شده و به این شکل تموم می شه " در سال 1961 مجله تایم گروهی از روزنامه نگارانش را برای تهیه گزارش از سالینجر و زندگیش فرستاد. سالینجر در پاسخ به آنها گفته بود:" من نوشتن را دوست دارم، من عاشق نوشتنم، ولی فقط برای خودم ولذت خودم می نویسم"و صادق هدایت این جور شروع می کنه بوف کور رو "....زیرا در طی تجربیات زندگی به این مطلب برخوردم که چه ورطه هولناکی میان من و دیگران وجود دارد و فهمیدم تا ممکن است باید خاموش شد، تا ممکن است باید افکار خودم را برای خودم نگه دارم و اگر حالا تصمیم گرفتم که بنویسم، فقط برای اینست که خودم را به سایه ام معرفی کنم..." شاید حقیقت نوشتن رو بشه توی همین سه نقلی که گفتم پیدا کرد. آدمی که می نویسه (و البته بیشتر منظورم ادبیات داستانیه) داره خودش رو می نویسه. من نوشتن توی این وبلاگ رو به همین قصد شروع کردم، نوشتن رو دوست دارم و در استفاده از کاغذ و قلم به شدت تنبلم ... مدت زیادی همین جوری الکی می نوشتم تا اینکه پانته آ برای وبلاگم پیغام گذاشت و فهمیدم که اصولا کسی اینجا رو می خوونه و فکر کردم شاید بد نباشه یکم کاری کنم که دیگران هم بخوونن و بفهمن. بعد کم کم که دقت کردم دیدم نخیر، اوضاع من خیلی خرابه. من به عنوان یک عدد آدمی که مدرک کارشناسیه الکی داره نمی توونم موضوعی که توی ذهنم میاد رو به شکل درستی بنویسم و جمع و جور کنم. نه مقدمه ایی نه بدنه ایی نه نتیجه گیری درست و حسابی . و این واقعا بد و زشته. شاید مشکل از من نباشه. مطمئنم اگه اینو به نود درصد از دوستام بگم حتی به نظرشون مهم نیاد و این مشکلی است که به نظام خیلی درست و حسابیه دانشگاههای ما بر می گرده. کاری به این ندارم که رشته من فنی بوده. آدمی که نتوونه بنویسه جدا بی سواده. حالا می خوام سعی کنم که با سواد بشم. مطالبی که می خوام سعی کنم راجع بهشون بنویسم شامل: کتاب، فیلم، خودم و احتمالا کامپیوتر و احتمالا فمینیست خواهد بود. این آخری جدا مشکلی شده توی ذهن من. نمی دونم چیه. و می خوام بدونم. شاید یه مدت طول بکشه شروع کنم چون خیلی بیشتر از بقیه باید راجع بهش تحقیق کنم. خوشحال می شم بهم کمک کنین و مشکلات نوشتاریمو بگین. هر گونه انتقادی کاملا منصفانه خوونده می شه
قطعا اینقدر طولانی نمیشه. می دونم که توی وبلاگ نباید خیلی طولانی نوشت و سعی می کنم این موارد رو هم رعایت کنم. از این به بعد
پنج شنبه 15 دی ماه 1384 در روزنامه همشهری، صفحه تماشا مطلبی راجع به دی جی سالینجر به نام "نوشتن در مه" به قلم خانم مینوزنده رود نوشته شده و به این شکل تموم می شه " در سال 1961 مجله تایم گروهی از روزنامه نگارانش را برای تهیه گزارش از سالینجر و زندگیش فرستاد. سالینجر در پاسخ به آنها گفته بود:" من نوشتن را دوست دارم، من عاشق نوشتنم، ولی فقط برای خودم ولذت خودم می نویسم"و صادق هدایت این جور شروع می کنه بوف کور رو "....زیرا در طی تجربیات زندگی به این مطلب برخوردم که چه ورطه هولناکی میان من و دیگران وجود دارد و فهمیدم تا ممکن است باید خاموش شد، تا ممکن است باید افکار خودم را برای خودم نگه دارم و اگر حالا تصمیم گرفتم که بنویسم، فقط برای اینست که خودم را به سایه ام معرفی کنم..." شاید حقیقت نوشتن رو بشه توی همین سه نقلی که گفتم پیدا کرد. آدمی که می نویسه (و البته بیشتر منظورم ادبیات داستانیه) داره خودش رو می نویسه. من نوشتن توی این وبلاگ رو به همین قصد شروع کردم، نوشتن رو دوست دارم و در استفاده از کاغذ و قلم به شدت تنبلم ... مدت زیادی همین جوری الکی می نوشتم تا اینکه پانته آ برای وبلاگم پیغام گذاشت و فهمیدم که اصولا کسی اینجا رو می خوونه و فکر کردم شاید بد نباشه یکم کاری کنم که دیگران هم بخوونن و بفهمن. بعد کم کم که دقت کردم دیدم نخیر، اوضاع من خیلی خرابه. من به عنوان یک عدد آدمی که مدرک کارشناسیه الکی داره نمی توونم موضوعی که توی ذهنم میاد رو به شکل درستی بنویسم و جمع و جور کنم. نه مقدمه ایی نه بدنه ایی نه نتیجه گیری درست و حسابی . و این واقعا بد و زشته. شاید مشکل از من نباشه. مطمئنم اگه اینو به نود درصد از دوستام بگم حتی به نظرشون مهم نیاد و این مشکلی است که به نظام خیلی درست و حسابیه دانشگاههای ما بر می گرده. کاری به این ندارم که رشته من فنی بوده. آدمی که نتوونه بنویسه جدا بی سواده. حالا می خوام سعی کنم که با سواد بشم. مطالبی که می خوام سعی کنم راجع بهشون بنویسم شامل: کتاب، فیلم، خودم و احتمالا کامپیوتر و احتمالا فمینیست خواهد بود. این آخری جدا مشکلی شده توی ذهن من. نمی دونم چیه. و می خوام بدونم. شاید یه مدت طول بکشه شروع کنم چون خیلی بیشتر از بقیه باید راجع بهش تحقیق کنم. خوشحال می شم بهم کمک کنین و مشکلات نوشتاریمو بگین. هر گونه انتقادی کاملا منصفانه خوونده می شه
قطعا اینقدر طولانی نمیشه. می دونم که توی وبلاگ نباید خیلی طولانی نوشت و سعی می کنم این موارد رو هم رعایت کنم. از این به بعد
0 comments:
Post a Comment