چندگانه

مادره و پدره فقط یک بار در زندگی من دخالت کردند. اونم وقتی بود که من تازه دوره ارف رو تموم کرده بودم و به قول خودمون باید ساز تخصصی را انتخاب می کردیم. من ویلن دوست داشتم و اونها، فکر کنم به خاطر گوش خودشون رفتن و برای تولدم یه سنتور خریدن و بنده رو در مقابل عمل انجام شده قرار دادند. و نتیجه اش این شد که من بعد از سه سال هنرجوی خوب بودن، درست مثل آب خوردن نواختن سنتور رو بوسیدم و گذاشتم کنار. البته اون موقع من اول راهنمایی بودم.
بعدا، دانشگاه که می خواستیم بریم و موقع انتخاب رشته که بود، پدر جان به عنوان یک راهنمایی کوچک گفتند که بهتره رشته یی رو انتخاب کنی که وابسته به تکنولوژی نباشه. خب منم که خودم مخم خیلی کار می کرد، پامو کردم توی یه کفش که نخیر بند همینو می خوام. چیزی هم ازش نمی دونستم. فقط هیجان داشت. انگار یه دنیای تازه بود.
بعد که با یه لیسانس سخت افزار رفتم سر کار، دیر فهمیدم که حق با پدر خانواده بوده. برای این رشته آدم باید فقط عاشق کامی جان باشه و نمی شه که کنارش بخوای علایق دیگه رو داشته باشی. یعنی نه که نشه. ولی می شی که آدم خیلی متوسط. توی این رشته باید هر روز به روز باشی. باید همش بتونی بشینی پای این.
من که اصلا دلم با سخت افزار نیست. ولی لذتی می برم از کد نویسی. فقط یک مشکلی دارم، اونم اینه که هر وقت می شینم پای کامی جان، دلم پیش این کتابهای نخوونده یی ست که نخووندم و دل تنگشونم. هر وقت کتاب می خوونم... اصلا نمی دونم واقعا این دو دنیا با هم در تضادن یا من سخت می گیرم.
همه اینها از اینجا می آد، این تیتر بالای یک پزشک: نگاه علیرضا مجیدی به دنیای پزشکی، اینترنت، ادب و هنر
البته بنده باید تنبلی را کنار گذاشته و یک لینکدونی برای اینجا درست کنم. حالا تا این اتفاق بیفتد،... همه اینها هم از لینکدونی خوابگرد پیدا شدند. و بنده فقط تکرار می کنم
http://parvizrajabi.blogspot.com/2007/04/blog-post_1221.html
http://www.dw-world.de/dw/article/0,2144,2426636,00.html
http://negar76.persianblog.com/1386_1_negar76_archive.html#6602231
http://www.khabgard.com/?id=1175981179