چندگانه

همه‌ی دنیایم را می‌دهم، تا چیزی مثل خیال تو پیدا شود و خودش را بچسباند ته ذهنم. آنقدر که نخواهم به هیچ قیمتی از دستت بدهم. آنقدر که غرور تفاله‌ی چای هر روزه شود. به درک. می‌دانی باید بهانه پیدا کنم. اینطور تمام زحماتم انگار که نقشی روی آب. اگر بگویم. شاید راحت شوم. تولدت مبارک. این روزها بادها پر شده‌اند از آلاینده‌ها و هیچ بوسه‌یی را، حتی اگر هزار هزار عشق بدرقه‌ی راهشان باشد، نمی‌رسانند به دست کسی. ولی من بوسه‌م را از پنجره می‌فرستم برایت. شاید قاصدکی بیکار باشد این اطراف. برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس.