Stick it!

از داستان فیلم می‌گذرم. و می‌رسم به یک نکته خیلی خوب توی فیلم. مشکلی که اصولا در ایران وجود داره، و به نظر می‌رسه حل شدنی هم نیست.
فرض کنید یک مسابقه‌ی ژیمناستیک در آمریکا در حال برگزاری ست، یکی از شرکت کننده‌ها حرکتش رو خیلی خوب انجام می‌ده. همه تشویقش می‌کنند، داور، یک خانوم داور، به جای ده امتیاز، 9.50 در نظر می‌گیره و در مقابل اعتراض مربی می‌گوید که من بند سو-تی-ن ش رو دیدم. (انگار این یک قانون که نباید دیده شود.)
هم تیمی‌هایش اعتراض می‌کنند. به این شکل که در آغاز حرکت بند سو-تی-ن رو بیرون می‌آرن، بعد به وسیله که می‌رسن فقط لمسش می‌کنن و می‌رن، به این ترتیب ورزشکار اول که حق داشته برنده بشه، مدال طلا می‌گیره. به همین ترتیب تمام شرکت کننده‌ها و نه فقط هم تیمی‌های خانوم مذکور اعتراض می‌کنند. یک نفر رو که فکر می‌کنند مستحق مدال طلاست انتخاب می‌کنند و فقط اون حرکت رو درست انجام می‌ده.
و در آخر خودشون به این نتیجه می‌رسن که ورزشکار ها نتیجه را تعیین می‌کنند، نه داورها. و خب اعتراضشون رو به این قانون مسخره هم نشون می‌دن.
به همین سادگی.