این بار عشق را در پستوی خانه نهان نکنیم

وبلاگ که می‌خوونی، اهل گشت زدن در اینترنت که باشی، هر روز هزار و یک چیز می‌بینی که شاید زمانی دغدغه‌ی ذهنی خودت بوده و همدلی می‌کنی و سری تکان می‌دهی و شاد می‌شوی که به به چند نفری هم مثل من فکر می‌کنند. هر از گاهی هم ازت خواسته می‌شه که تو هم باش و کمک کن. و این بودن به خودت بستگی داره.
حالا مدتی است که باز به مدد اینترنت همه از خبری مطلع شدیم. که بابک بیات بستری است ( کاملش را اینجا بخوانیم.)
و این بار بدتر است، هزار بار بدتر که اگه من، بی هیچ کار و کمکی بنویسم که بعله. بابک بیات بستری است و چه و چه و چه.
بابک بیات بستری است. و ما باید یادمان باشد که در روزگاری غریب، مدیون این مرد هستیم.
آقای همخونه خوب نوشته از شرایطی که همیشه نالانیم همه‌، که چرا این کشور این طور است و مرده پرستی را نکوهش کرده‌ایم و این‌ها.
حالا وظیفه‌ی ماست که کمک نه، وظیفه‌مان است که هر چه باید و می‌توانیم بکنیم، بکنیم. هزینه و پول کمترین است برای مردی که خالق است. هر چه که می‌شود باید کرد. باید که همراه باشیم با این مرد، در تحمل آنچه بر او رفته. ثابت کنیم که مردم ما از جنس دیگری هستند. نه از جنس مردمانی که ساز را پنهان می‌کنند. ثابت کنیم که قدردان هستیم.