To the end of love

نمی‌دونم تا به حال رقصیدن رو تجربه کردین یا نه. منظورم رقص درست درمون. دست‌جمعی هم. من بلد نیستم برقص‌م. اصلا. یعنی درست برقصم. اینطور هم‌آهنگ حرکت کردن، نگاه کردن، چرخیدن، بالا رفتن، پایین آمدن، گشت زدن، گشت زدن، بعله خب آرزوست. و فکر می‌کنم که تا ما (همون ملت کورش والا را عرض می‌کنم) رقصیدن دست‌جمعی رو یاد نگیریم، حالا نه جمعی، دو نفره حتی، کارهای بیش از من‌مون هم جفت و جور نمی‌شه.
کل این فیلم هندی بود، کاملا. هی می‌ذارم ته‌ش اون رقص‌شون رو ببینم. لابد مثل قصه‌های عامه‌پسند و اون رقص‌ش و ... ‌ آرزوست دیگر. آرزو.

0 comments: