از زمان مرحوم وبلاگ و بعد گوگل ریدر و بعد فیس بوک و حالا توییتر یه عادت غریبی به حرف زدن و تعریف کردن روز در نوشته دارم. یا داشته‌ام به نظرم. حالا که سراغ هیچ کدوم نمی‌رم یکم این عادت از سرم افتاده. برگشتم به آدم حرف نزن سابق که بودم. حتی در دنیای واقعی هم. می‌تانم حرف نزنم. نظر واقعی‌م رو نگم. صرفن بگذار و بگذر باشم که بگذره همه چیز.
به همین مناسبت باز اومدم سمت وبلاگ. برای یه وقتا که دیگه هوچ درمانی نیست. اینم می‌گذره یحتمل. زود.
1 comments:
من که راضیم
Post a Comment